Zaledwie kilka dni temu obchodziliśmy już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Powstania Warszawskiego. Była to wówczas największa akcja zbrojna podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Z uwagi na rozkaz Dowódcy AK gen. Komorowskiego Tadeusza, miała swój początek 01-08-1944 roku. W ciągu kolejnych 63 dni powstańcy brali udział w walce, której ideą była niepodległa Polska, wolna od wojennych działań niemieckich a także władczości sowieckiej. Wedle ustaleń, około 16 tys. ludzi straciło życie w czasie walki o stolicę, zaś rannych było dwadzieścia pięć tys. osób, wśród nich przeszło 6 tysięcy ciężko rannych. Co ciekawe, około 30 % osób, które podczas Powstania Warszawskiego straciły życie, to ofiary egzekucji przeprowadzanych poprzez niemieckie formacje policyjne oraz wojskowe. Definitywnie największe zaostrzenie zbrodni na ludności cywilnej nastąpiło w czasie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - podczas gdy obowiązywał rozkaz Hitlera o eksterminacji ludności Warszawy.

Jednakże, pomimo bezgranicznego poświęcenia oraz zdumiewającego bohaterstwa żołnierzy AK, oraz "zwykłych" cywili - Powstanie nie udało się. Mimo tego, z całą pewnością warto dbać o pamięć i odwagę ludzi biorących udział w walkach i oddać im szacunek, gdyż przecież walczyli w imię wolności i godności człowieka. W następstwie tego nie tylko w ten jeden dzień w trakcie roku, ale również nieco częściej zatrzymać się na parę chwil w tej codzienności i przyjrzeć się temu, jak wiele wyrzeczeń oraz poświęceń musieli znosić ludzie w tamtych trudnych czasach i w jak honorowy sposób udowadniali swoją odwagę, heroizm, determinację oraz chęć jednoczenia się. W tym momencie łatwo jest (nie mając żadnego pojęcia) oceniać tych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w zupełnie innych czasach niż my. Warto także zaznajomić się porządnie z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej informacji, które są niezmiernie ważne i potrafią odmienić nasze myślenie w zasadzie diametralnie. Ukażmy swoją empatię i respekt.